Την ιστορία του Βαγγέλη την ξέρεις. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα, έμαθες και πράγματα που δεν ήξερες, όπως για παράδειγμα την ύπαρξη της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων, ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος –τύπου ΙΕΚ- που τελευταία γινόταν ολοένα πιο δημοφιλές, καθώς η κτηνοτροφία δεν έδειχνε να πλήγεται ιδιαίτερα από την κρίση. Έμαθες ίσως κι όσα δεν ήθελες να ξέρεις, άκουσες πράγματα που απέρριπτε η ακοή σου, φαντάστηκες, έστω και στιγμιαία πράγματα, που δεν θα ήθελες ποτέ να περάσουν απ’ το μυαλό σου.
Ο Βαγγέλης σ’ έκανε να ανοίξεις τα μάτια σου, να σταματήσεις να κωφεύεις και να αρχίσεις να προβληματίζεσαι. Μέσα στις κουβέντες για δραχμές, ευρώ, γραβάτες, ήρθε να σφηνώσει βίαια ο Άνθρωπος και να σου χαλάσει τη σειρά. Στην ιστορία του νεαρού Κρητικού συμπυκνώνεται ολόκληρη η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας: Έλλειψη παιδείας, ψευτομαγκιά, απάθεια, ασύδοτοι πολιτικοί, ανεπαρκείς εκπαιδευτικοί, άνθρωποι διαφορετικών ταχυτήτων, αδιαφορία για τον συνάνθρωπο και καιροσκοπισμός. Ευτυχώς που υπάρχει ακόμα ζωντανό το στοιχείο που μας κρατάει στα πόδια μας. Η ανεπαίσθητη, αλλά ζωογόνος και παρηγορητική Ελπίδα.
Η ελπίδα να βρεθεί ο Βαγγέλης, αλλά και η ελπίδα να μη χαθεί μια ακόμα γενιά Ελλήνων μέσα στον σκοτεινό λαβύρινθο της αμάθειας.
Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης αγνοείται. Κοντεύει ένας μήνας από τότε που έκλεισε πίσω του δυνατό την πόρτα του δωματίου της εστίας και, αφήνοντάς πίσω του όλα τα προσωπικά του αντικείμενα, εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Στη συνέχεια βγήκαν στην επιφάνεια περιστατικά κακομεταχείρισής του από συμφοιτητές-συντοπίτες του. Ανώνυμες μαρτυρίες, οι οποίες σιγά-σιγά πολλαπλασιάζονται και αποκτούν ονοματεπώνυμο, κάνουν λόγο για ένα ιδιαίτερα κλειστό χαρακτήρα, μοναχικό και αδύναμο, που αποτέλεσε τον τέλειο στόχο για όσους ψευτόμαγκες έψαχναν κάπως να καλύψουν το κενό που ένιωθαν ανάμεσα στα παντελόνια τους. Τον έκλειναν στη ντουλάπα και τον ανάγκαζαν να κάνει το ανθρώπινο τζουκ-μποξ. Του πετούσαν κέρματα και τον ανάγκαζαν να τους τραγουδήσει μέχρι να χορτάσουν και να τον ελευθερώσουν. Εσύ είσαι απ’ την Κρήτη έλεγαν, θα είσαι σκληρός όπως κι εμείς.
Τα άκουσες λαίμαργα όλα αυτά Νεοέλληνα και τα ακούς και τώρα με ένα ενδιαφέρον… επιστημονικό. Κι όμως. Ακόμα δεν πιστεύεις πως θα μπορούσε κάτι αντίστοιχο να συμβεί στο δικό σου παιδί. Στο μυαλό σου υπάρχει ακόμα το «δικό μου» και τα «άλλα», τα «γαλάζια» και τα πράσινα». Γουστάρεις να ζεις σε μια κοινωνία που θα λες «Αυτό το παιδί, καλό παιδί» και «Τ’ άλλο το παιδί, γαμώ τη μάνα του». Σε βολεύει η διάκριση γιατί πιστεύεις πως πάντα θα είσαι με τους νικητές, με τους διορισμένους, με τους εκβιαστές, με τους καλούς, με τους σκληρούς και με τους νοικοκύρηδες. Έχεις χαθεί εδώ και καιρό. Μόνο που για σένα δεν έχει βγει silver alert. Κι όμως τα δικά σου παιδιά είναι οι βασανιστές άλλων. Τα δικά σου παιδιά είναι αγενείς, είναι άνανδροι, είναι αμόρφωτοι και συμπλεγματικοί. Και γι’ αυτό φταίω κι εγώ, φταις κι εσύ.
Δυστυχώς δεν υπάρχει μια Σχολή Γονέων κάπου, έστω και δίπλα στη Γαλακτοκομική Σχολή. Κάπως να προετοιμάσουμε τους νέους, να τους αποτραβήξουμε από τη σαπίλα, τα κίβδηλα πρότυπα των ΜΜΕ και να τους θωρακίσουμε, οξύνοντας την κριτική τους σκέψη. Είναι φανερό πως το «καλό», το «κακό», το «δίκαιο», το «δημοκρατικό» έχουν γίνει υλικά μιας σαλάτας, που συνοδεύει το άνοστο γεύμα της εκπαίδευσης που παρέχουμε στη νέα γενιά. Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για γονείς, αλλά τι μπορείς να κάνεις… Σχολεία να κάνεις. Και να τα κάνεις να δουλεύουν τον άνθρωπο. Να μην είναι ζώα τα παιδιά μας, που το μόνο πράγμα που θα τους ενδιαφέρει θα είναι να φάνε, να μαστουρώσουν, να κάνουν λεφτά και να γαμήσουνε.
Ετών 16: ανεβάζει μια φωτογραφία σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, ημίγυμνη και σε στάση προκλητική. Σκέφτηκες ποτέ γιατί; Σκέφτηκες ποτέ γιατί θα πάρει ένα χιλιάρικο σε «μου αρέσει» κι έναν σκασμό εμετικά σχόλια από κάτω;
Ετών 17: ανεβάζει στάτους-φουλ του μισογυνισμού, γρήγορα αυτοκίνητα, γκόμενες, τσιγάρα με φίλους και το Σάββατο αλκοόλ μέχρι λιποθυμίας. Τον ρώτησες ποτέ γιατί;
Ελπίζω να βρεθεί ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, σώος και αβλαβής. Το ελπίζω ολόψυχα, αλλά δυστυχώς δεν το πιστεύω πλέον. Μακάρι να βγω λάθος. Όπως και να ‘χει πάντως, μας απέδειξε πως έχουμε χαθεί. Αυτός αντίθετα είναι παρών. Είναι παρών στα μάτια κάθε παιδιού που υφίσταται εκφοβισμό. Κάθε νέου που ντρέπεται για τον εαυτό του. Που θεωρεί πως είναι αδύνατος ανάμεσα σε ισχυρούς. Στην τηλεφωνική επικοινωνία του τοπικού βουλευτή που ζητάει να μην αποβληθούν οι βασανιστές του επειδή ανήκουν στην εκλογική του περιφέρεια. Στις προσπάθειες να σπιλωθούν ονόματα και συνειδήσεις. Στην επαγγελματική ανεπάρκεια όλων των φορέων. Σε όλα αυτά και σε τόσα άλλα είσαι παρών, Βαγγέλη.
Γι’ αυτό σου λέω. Εσύ δε χάθηκες ποτέ. Εμείς είμαστε που αγνοούμε και αγνοούμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου